O silêncio da minh'alma chora em pranto cinzento;
Mas eu agradeço terno e eterno pelo fadiga dos fados a serem cantados em campos verdes;
E sereno vejo a partida no assobio dos rouxinóis em cores;
Sinto-me profundamente triste nesta tarde de outono;
Depois, ao adentrar na noite, uma solidão negra me consome!
Sinto-me só e triste, vazio por alguns momentos;
Feliz pela tua presença...
![]() |
Sérgio Gaiafi |
"Blue traduce a beleza do ceo coas súas nubes de algodón branco;
O silencio da miña alma chora gris chorando;
Pero agradezo e eterno polo cansazo dos fados que se canta en campos verdes;
Vexo con calma a saída no silbato dos ruiseñores de cor;
Eu me sinto profundamente triste esta tarde de outono;
Entón, cando entre a noite, unha soidade negra me consume!
Eu me sinto solitario e triste, baleiro por uns momentos;
Feliz pola túa presenza ...! "
"Blue translates the beauty of the sky with its white cotton clouds;
The silence of my soul cries in gray weeping;
But I thank tender and eternal for the fatigue of the fados to be sung in green fields;
I calmly see the departure in the whistle of the nightingales in color;
I feel deeply sad this autumn afternoon;
Then, as I enter the night, a black solitude consumes me!
I feel lonely and sad, empty for a few moments;
Happy for your presence ..."
Sem comentários:
Enviar um comentário